Το κλάδεμα, γενικότερα, επιβάλλεται στις επαγγελματικής εκμετάλλευσης δενδρώδεις ή θαμνώδεις καλλιέργειες φυλλοβόλων (ή και αειθαλών) φυτών, διότι συμβάλλει:
• Στη ρύθμιση του ύψους, του μεγέθους και τη διατήρηση του σχήματος της κόμης του φυτού (π.χ. κύπελλο στη ροδακινιά, παλμέττα στη μηλιά, αμφίπλευρο γραμμοειδές στο αμπέλι, κρεβατίνα στο αμπέλι ή την ακτινιδιά, κ.λπ.). Έτσι: α) αποφεύγεται η τριβή μεταξύ των βλαστών και η δημιουργία πληγών, β) διευκολύνεται η κίνηση των μηχανημάτων μεταξύ των γραμμών φύτευσης, γ) γίνεται καλύτερη κάλυψη του φυλλώματος και των καρπών, αργότερα, κατά τους ψεκασμούς με φυτοπροστατευτικά προϊόντα ή των φύλλων με διαφυλλικά λιπάσματα, ενώ δ) διευκολύνονται οι μετέπειτα καλλιεργητικές εργασίες, π.χ. ανάλογα με το φυτικό είδος, το αραίωμα καρπών ή τσαμπιών ή το κορυφολόγημα βλαστών, και η συγκομιδή (π.χ. βολικότερο μάζεμα με το χέρι ή ανεμπόδιστη τοποθέτηση σκάλας).
• Στη ρύθμιση της αναλογίας μεταξύ βλάστησης και ριζικού συστήματος. Επιζητείται σε κάθε φυτό η επαρκής τροφοδοσία από το αυτό ριζικό σύστημα, με τις αυτές τροφοδοτικές δυνατότητες, σχετικά λιγότερων οφθαλμών.
• Στη ρύθμιση της αναλογίας μεταξύ βλάστησης και παραγωγής (καρποφορίας) και ως εκ τούτου στη μετέπειτα επαρκή τροφοδοσία σχετικά λιγότερων καρπών, που θα γίνουν όμως μεγαλύτεροι και θρεπτικότεροι. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα πως ένα δέντρο μπορεί να παράγει 200 μικρούς καρπούς. Αν με το κλάδεμα μειώσουμε των αριθμό των κλαδιών ώστε η παραγωγή να πέσει στους 70 καρπούς, αυτοί θα διογκωθούν περισσότερο και θα αποκτήσουν μεγαλύτερη θρεπτική και εμπορική αξία. Επιζητείται επιπλέον η παραμονή, μετά το κλάδεμα, σχετικά λιγότερων καρποφόρων βλαστών (άρα και οφθαλμών) στο σκελετό του φυτού, με αρμονικά αμφίπλευρη όμως προσάρτησή τους στο παλαιότερο ξύλο (κατανομή του βάρους των καρπών δεξιά και αριστερά) και σχετικά ρυθμισμένη απόσταση μεταξύ τους.
• Στην καλύτερη έκθεση του φυλλώματος και του καρποφόρου φορτίου στον ήλιο (αποφυγή αλληλοσκίασης βλαστών) και στην επακόλουθη σχετικά πρωιμότερη παραγωγή μεγαλύτερων καρπών, εντονότερου χρώματος και υψηλότερης περιεκτικότητας σε οργανοληπτικά χαρακτηριστικά (π.χ. σάκχαρα, β-καροτένιο, ανθοκυάνες κ.λπ.), λόγω εύρυθμης και απρόσκοπτης φωτοσύνθεσης.
• Στην καλύτερη μετακίνηση του αέρα στο εσωτερικό του φυλλώματος για την απομάκρυνση της υγρασίας και τον περιορισμό των μολύνσεων από ασθένειες (π.χ. ωίδιο, περονόσπορος και βοτρύτης στο αμπέλι, μονίλια στη ροδακινιά, φουζικλάδιο στη μηλιά και την αχλαδιά κ.α.).
• Στην ενδυνάμωση των γηρασμένων δέντρων ή θάμνων ή την προώθηση και ανανέωση της βλάστησης αυτών που έχουν ζημιωθεί από παγετό.
